Auto

Prioriteit nummer uno is toch wel een nieuwe auto. Mijn auto is niet heel oud maar gewoon te klein, te sloom en nog wel het allerbelangrijkste niet goed. Er mankeren een aantal dingen aan die gewoonweg heel duur zijn om te laten maken, wat het de auto niet waard is. Ik gebruik dagelijks een auto en vind dit toch wel heel erg belangrijk omdat ik ook Olivia hierin vervoer. Zonder auto I will be lost. Hopen dat hij het nog eventjes volhoudt en rustig op zoek naar een andere auto.

Woning

Prioriteit twee is groot en zal ook wel wat langer duren en wat meer voeten in de aarde hebben. Dit is niet erg, het is ook een big decision! Ik wil op den duur weer een eigen plekje, voor mij en Olivia. Een vaste basis voor Olivia. Of dit nu samen met Olivia is of met een partner erbij, dat zal de tijd leren. Ik heb nog geen specifieke plannen gemaakt, dit komt allemaal met de tijd. 

Vakantie

Want ja, die hebben we wel verdiend al zeg ik het zelf. Na een jaar lang commotie, gedoe, geregel waarin emoties heen en weer zijn gevlogen, ik hele nare tijden heb gehad maar later ook alweer hele fijne tijden. Hoe lekker zou het zijn om even weg te zijn uit Nederland met dochterlief en vriendlief. Even qualitytime. (en een relatietest HAHA, grapje )

Orde

Ik ben een rommelkont eerste klas, maar ik word ook onrustig van rommel. Though life jaja. Één van mijn doelen is dan ook om wat meer orde en structuur in mijn leven en leefomgeving aan te brengen. Ik denk dat ik hiervan ook zoveel rustiger in mijn hoofd zal zijn. 

Koken

Ik h.a.a.t. koken, maar echt. En dan ook vooral het bedenken wát je weer eens moet gaan koken. Ik wil het me hier ook wat makkelijker maken door, misschien wel een heel ouderwets, kookboek ofzo te gaan maken. Iets waar ik makkelijk in kan bijhouden welke gerechten lekker waren zodat ik bij gebrek aan inspiratie gewoon even kan terug kijken. Ik doe dat nu soms ook wel maar dan ga ik toch weer op internet zoeken en is het aanbod gewoon te groot. Ik kan niet met een tsunamie aan informatie, mijn hoofd kan dit niet handelen. 

Blog

Ik moet zeggen dat Perf not so Perf het afgelopen jaar toch echt wel een kindje van Anne en mij is geworden. Ook met de emoties die je bij echte kids ook hebt, HAHA. Het is super leuk maar ook veel werk! Maar uiteindelijk hebben we er wel zeker passie voor en ik ben stiekem super trots op ons, wat we hebben bereikt het afgelopen jaar! Mijn laatste doel is dan ook zeker om dit lekker door te zetten, hard te werken maar ook hard te genieten! #workhardplayhard

Big thanks

Oh en, last but not least, ik wil alle mensen die zo voor mij en Olivia klaar staan bedanken. Ik vind het zo bijzonder dat je zoveel liefde en steun kan voelen van mensen om je heen in moeilijke tijden. De mens is mooi. Wanneer het financieel weer beter gaat wil ik deze mensen stuk voor stuk onze dank tonen want zonder hun waren we zeker niet waar we nu zijn!

That’s all for now, BYE XOXO!

Het bericht Set goals and crush ’em verscheen eerst op Perf not so Perf.

Het bericht Oliepaard verscheen eerst op Perf not so Perf.

Kirsten is fotograaf. In 2017 heeft ze haar diploma gehaald voor de opleiding tot fotograaf. Ze fotografeert voornamelijk gezinnen en jonge kinderen. In haar vrije tijd houdt ze ervan om te shoppen, met vriendinnen af te spreken en series te kijken.

Wist je dat:

• Kirsten per sé het bestek in de vaatwasser gesorteerd wil hebben.
• Kirsten al 14 dates heeft gehad! Hihi
• Kirsten veel kan schelden in het verkeer. 

Instagram

In juni 2017 maakte Kirsten haar Instagram aan, ze was toen zwanger. Het leukste van Instagram vindt ze de hulp die ze krijgt van andere moeders, herkenning vinden in andermans verhalen en het delen van haar foto’s. Wat ze minder leuk vind? De moeder maffia, de ongezouten meningen van andere moeders.

& wat Kirsten verder nog kwijt wil?

Ik ben een single mom! Al vanaf het begin. Mijn ex wilde geen kinderen en liet me de keuze maken, of hij of het ongeboren kind. Keuze was snel gemaakt en nooit geen spijt van! Contact is er nooit geweest en dat vind ik helemaal prima.

Het bericht KIRSTEN | @mijngelukje verscheen eerst op Perf not so Perf.

Ik ben Danielle, moeder van drie energieke boys in de leeftijd van twee, vier en zes. Samen met mijn man runnen wij ons gezin en twee ondernemingen. Een tikkeltje druk en chaotisch, maar er is altijd ruimte voor gezelligheid. Als ik werk, zorgt onze fijne gastouder voor de kids. Ik werk als Orthopedagoog/kinderpsycholoog in mijn eigen kinder- en jeugdpraktijk. Vijf jaar geleden geopend en inmiddels heb ik een gevarieerd team van professionals binnen de praktijk. Ik behandel allerlei verschillende soorten kinderen en jeugdigen. Van angstige en gevoelige kinderen, tics, ADHD, autisme, boze buien en bijvoorbeeld trauma’s. Ook geef ik begeleiding aan ouders wanneer ze binnen de opvoeding problemen of onzekerheden ervaren. De wijsheid heb ik niet in pacht – niemand overigens – maar ik probeer vanuit ervaring en kennis mee te puzzelen met ouders. Het ultieme handboek voor het ‘perfecte kind’ is er namelijk gewoon niet. Gelukkig maar. Want, we moeten als ouders ook gewoon fouten maken. Heel erg gezond. Hoe hoog ligt de lat namelijk wel niet voor je kind, als je perfect bent? Juist. Perf not so perf. 

Toen ik een tijdje terug met founder Anne sprak over het schrijven van blogs, raakte wij beide enthousiast. Het volgende idee ontstond: volgers kunnen hun (opvoed)vraag stellen. Ik zal een aantal van deze vragen maandelijks beantwoorden middels een blog. Tof om moeders online een stapje verder te mogen helpen! Naast mijn werkervaring, zal ik natuurlijk ook uit mijn eigen ervaring putten als moeder van drie drukke jongens. Want wauw, zoveel testosteron in een huis vraagt best wel wat van mij als ouder. Wat voel ik mij ultiem gelukkig als ik ze zie ravotten en rennen in de tuin. Maar iets minder gelukkig als ik op de vroege morgen drie ellebogen en voeten mag incasseren. Want ja, de dag is begonnen en het is licht mam! Of ze mogen springen op het bed van mama? Neh, maar dat telt gewoon niet voor 07:00, aldus mijn oudste. 

Veel ouders die bij mij in de praktijk komen, hebben de illusie dat mijn kinderen wel de perfecte kinderen zullen zijn. Gezien mijn pedagogische achtergrond. Ik moet – terwijl ik dit schrijf – spontaan gniffelen. Die tornado’s van mij hebben al moeite om vijf minuten aan tafel te blijven zitten. Maar ik doe mijn stinkende best, net als alle moeders. Ik probeer er veel liefde in te proppen en ze normen en waarden mee te geven. Soms is het best handig om pedagogische kennis te hebben. Maar, ik ben geen type moeder die alles volgens de klassieke boekjes doet. Ik vind het vele malen belangrijker gewoon goed naar je kind te kijken. Want in feite vertellen ze jou als ouder wat ze nodig hebben. En dat is soms even puzzelen. Hoe tof als ik een stukje mag mee puzzelen met jou? So bring it on; alle vragen zijn welkom! 

Tot snel, liefs Danielle 

Het bericht Vraag het Danielle verscheen eerst op Perf not so Perf.

1: vanzelf laten komen maar die kans was heel klein
2: 3 pilletjes inbrengen
3: curretage 

Ik kreeg de pilletjes mee naar huis en zou ze de volgende ochtend moeten inbrengen maar voor het geval de pilletjes niet zouden werken plande de gynaecoloog al een curretage in op 11/06/2019. Eenmaal thuis na een hels bezoek aan de gynaecoloog ben ik in tranen uitgebarsten.

De volgende ochtend zat ik met de pilletjes op de wc en dacht “ik durf dit niet, ik wil dit zelf niet!” Ik begon weer te huilen en heb de pilletjes weer opgeborgen in de kast bij al de andere papieren voor de curettage opname.

Ik belde de gynaecoloog op en zei haar dat ik mij niet goed bij voel bij de pilletjes maar het kon geen kwaad en ze zei dat ik dan gewoon rustig thuis kon blijven tot de geplande curettage. Maar plots op 10/06/2019 (ik was toen 10w4d) toen ik uit een winkel kwam had ik een gevoel dat ik aan het plassen was maar het was bloed en het bleef maar doorgaan. Ik moest nog naar huis op dat moment en het eerste wat in me opkwam was mijn jas onder m’n kont leggen zodat het niet op onze autostoel kwam. Eenmaal thuisgekomen ben ik naar de wc gegaan en ja, daar lag een propje. Ik dacht bij mezelf: “Dit was het dan, het is voorbij” en begon te huilen. Maandverband gepakt en al huilend ben ik met m’n huishouden verder gegaan. Tot ik weer datzelfde gevoel kreeg, opnieuw naar de wc en daar lag nog een grotere prop in maar ik bleef bloeden, het stopte niet. Mijn vriend heeft toen naar zijn ouders gebeld of we onze zoon daar konden laten om naar de spoedeisende hulp te rijden.

Toen ik een moment gevonden had dat ik niet of bijna niet bloedde trok ik alles aan en ging ik zitten op een paar handdoeken in de auto en zo vertrokken we richting de spoedeisende hulp. Na een kleine 10 minuten rijden zat ik redelijk onder het bloed, het was net of ik de hele rit zat te plassen. Toen we daar aankwamen ging het allemaal heel snel. Bloed afnemen en een paar basis onderzoeken. Ik was van top tot teen aan het beven, zowel van de angst als van de kou. Ik voelde me ook steeds zwakker worden en was ondertussen al bijna 2 uur aan het bloeden.

Toen de gynaecoloog kwam mocht ik bij haar nog een echo doen om zeker te zijn dat alles weg was. Het moment dat mijn broek werd uitgedaan vielen er nog verschillende grote proppen uit samen met een stroom van bloed. De geplande zwangerschap was verdwenen maar er zat nog teveel overtollig bloed in mijn baarmoeder dus werd er beslist een spoed curettage te doen.

Op de O.K. werd alles klaar gezet voor de curettage. Mijn vriend gaf me nog een dikke zoen en wenste me nog vlug succes. Ik begon steeds meer te beven, ze waren met 2 vrouwen bezig om me van het bed op de O.K. tafel te dragen want zelf lukte dit niet. Daar lag ik dan, op de tafel met 2 grote lampen boven mij, armen gespreid en vastgebonden. Ik voelde me zo machteloos op dat moment. Ik keek nog even rond en zag een klok hangen, het was 21:44 uur toen ik in slaap werd gebracht met een masker, ik mocht tellen tot 10. 1..2..3..4.. en ik was weg. Van die 4 wist ik zelf niet meer af.

Toen ik m’n ogen open deed zat mijn vriend naast me en iemand van de O.K. Ze zei: “Alles is goed verlopen”. Ik kon amper praten en mijn ogen werkten niet mee, ik wou slapen maar toen brak ik, ik heb Luka niet eens kunnen zien! Ik vind dit zo een verschikkelijke afscheid van mijn sterretje, het is zo oneerlijk! Dit doet eigenlijk het meeste pijn van alles, het afscheid van Luka was net een horror film waar ik doorheen moest. Mijn afscheid naar Luka toe was niet hoe ik het verwacht had of hoe ik het had gewild! 

Ze raadde me aan om een nacht blijven omdat ik veel bloed was verloren. Op die kamer heb ik nog veel gehuild. 

Eenmaal thuis bleef ik nog 2 weken thuis tot dat ik terug aan het werk ging, maar de kracht was nog niet 100% terug en tot op de dag van vandaag heb ik nog veel verdriet om ons kleine sterretje genaamd LUKA.

Het bericht Het vruchtje was te klein.. verscheen eerst op Perf not so Perf.

Waar ik echt tegenop zag was de honger (die ik had verwacht). Maar dat viel me al met al zooooo mee. Ik heb weinig tot geen honger gehad omdat je de sappen om de 2 uur moet nemen. Bij deze kuur mag je trouwens ook gewoon fruit, groente, peulvruchten, superfood of noten tussendoor nemen om de eventuele trek/ honger of de behoefte aan kauwen te stillen. Ook voelde ik me de eerste en derde dag prima. Had zelfs redelijk wat energie maarrrr wel pittige hoofdpijn! De tweede dag was ik wat slap en chagrijnig. Ennnnn inmiddels is de weegschaal ook weer een beetje mijn vriend geworden want er is 2,5 kg vanaf in dus maar 3 dagen tijd.

Het motiveert mij dan nu ook enorm om door te pakken met gezond, normaal en bewust te eten en toch nog te genieten. En daar gaat Kim mij nu de aankomende 4 weken mee helpen dmv voedingsschema’s. Voor de eerste dagen heb ik de schema’s al binnen en ik kijk nu al uit naar morgen ochtend want ik mag een yoghurt smoothie met banaan en aardbei! Dat klinkt na deze 3 dagen bestaande uit alleen maar pure groente/fruit sap ECHT als een feestje.

Ik hoop oprecht dat ik de motivatie kan behouden en over een tijdje een blog kan schrijven met een succes verhaal. Mijn doel is om op 20 aug 2020 -20 kg te zijn. & Eindelijk van die overtollige zwangerschap kilo’s verlost te zijn.

Ik hou jullie op de hoogte!

Ps. De meningen over detoxen / sappen kuren zijn nogal wisselend. Doe vooral waar jij je goed bij voelt en wat jij denkt dat goed is!

Pss. Ik ben zojuist (2 dagen na de sapkuur) op een verjaardag geweest waar ik van 5 verschillende mensen te horen heb gekregen dat ik er goed uit zag! Dussss blijkbaar is er wel degelijk iets van resultaat.

Wil jij ook Detoxen? Dan moet je zeker is informatie inwinnen bij Sappie (no spon).

Liefs van Anne! XO

Het bericht Detoxen met Sappie’s & soeppie’s.. verscheen eerst op Perf not so Perf.

Het bericht “Ik vind het lang duren” verscheen eerst op Perf not so Perf.

Erin is 25 jaar en woont in een klein dorpje in Noord-Holland. Hier woont ze samen met haar vriend Peter (31 jaar) en hun zoontje Senn van 2.5 jaar. Ze werkt drie dagen als Media Coördinator en runt haar eigen blog, een super fijne uit de hand gelopen hobby. Hier besteedt ze dus ook een groot deel van haar vrije tijd aan, voor zover ze die heeft. En natuurlijk aan het spelen met Senn!

Wist je dat:

• Erin bang is voor onweer.

• Erin bang is in het donker.

• Erin een hekel heeft aan autorijden.

Instagram

Sinds de geboorte van Senn is Erin actiever geworden op IG en nu ongeveer anderhalf jaar enorm actief en groeit haar blog ook snel. Ze vindt IG vooral leuk omdat alles gericht is op beeld, dat spreekt veel sneller aan. Wat ze minder leuk vindt? Dat mensen uit anonimiteit soms dingen eruit flappen die je normaliter niet zou zeggen, soms kwetsend.

Ooit zou ik dolgraag een boek wíllen schrijven, als ik die kans krijg, dan grijp ik die met beide handen aan!  

Liefs, 
Erin (@miniliefde) 

Het bericht ERIN | @miniliefde verscheen eerst op Perf not so Perf.

Op 18 juni werd ik rond 20.00 uur verwacht in het ziekenhuis. Daar werd vervolgens een ballon geplaatst om de bevalling in gang te zetten. De volgende ochtend had ik voldoende ontsluiting om mijn vliezen te breken. De weeën kwamen snel op gang en 1,5 uur later had ik al 5cm ontsluiting. Na ongeveer 4,5 uur had ik genoeg ontsluiting om te mogen persen. 19 min later is onze dochter Norah Lena geboren. Ik mocht haar zelf pakken en direct op de borst leggen. Het was een sterk meisje die direct wat van zich liet horen en direct goede spierspanning liet zien.

Apgar

Nadat Norah ongeveer een uur op mijn borst lag wilden de verloskundige en verpleegkundige de Apgar onderzoeken doen. Ze keken mij aan en vertelden dat ze wel iets bijzonders aan haar zagen en ze vroegen of wij dit zelf ook al hadden gezien. Ik begreep er eerst niets van en vroeg of ze haar goed wilden laten zien. Op dat moment kon ik direct aan Norah haar ogen zien dat zij het syndroom van Down heeft. Ik gaf dit aan en mijn man leek dit eerst nog niet te begrijpen. De verloskundige gaf aan dat het syndroom van down inderdaad was wat ze vermoedden en dat ze daarom de kinderarts gingen oproepen voor onderzoek. Op dat moment schrok ik wel behoorlijk en gaat de roze wolk even over in een zwarte wolk. We hadden er bewust voor gekozen om geen NIPT-test te doen omdat we toch wisten dat het goed zou komen mocht ons kind een ‘afwijking’ hebben bij de geboorte, maar daarbij hadden we zeker de gedachte: “dit overkomt ons toch niet, de kans is zo klein”.

Syndroom van down

Toch werd Norah geboren met het syndroom van down en werd mijn beeld van een ‘normaal’ meisje krijgen verstoord. Er gingen veel gedachten door mijn hoofd zoals: “Naar wat voor school zal ze gaan?” “Wat voor hulp zal ze nodig hebben en welke zorgen zullen we krijgen?” “Zal ze veel gepest gaan worden?” “Zal ze ooit vriendinnen krijgen?” “Wat zal de omgeving hiervan vinden?” “Wat vind ik er zelf eigenlijk van?!” En als laatste: “Wat vind mijn man hiervan?”.

Agh, ze is en blijft mijn dochter en ze is zo mooi!, het komt wel goed!

Mijn man reageerde erg nuchter en overweldigend. Hij had haar direct na de geboorte al in zijn hart gesloten en was helemaal verliefd op haar. Hij zei dan ook direct: “Agh, ze is en blijft mijn dochter en ze is zo mooi!, het komt wel goed!” En hij gaf mij een dikke knuffel en kus. Ik ervaardde dit als heel fijn omdat hij mij tegelijkertijd geruststelde met deze uitspraken en mijn angsten even opzij zette. We konden beide nog steeds wel echt achter onze keus staan dat we geen NIPT-test hebben gedaan. We hadden anders veel zorgen en vragen gehad tijdens de zwangerschap, waardoor we waarschijnlijk minder konden genieten. Nu hadden we Norah in onze armen en waren we opslag verliefd. Dit geeft zoveel meer rust met al die gedachten en vragen.

Chromosoom onderzoek

De kinderarts kwam daarna bij ons op de kamer en ze keek haar na. De apgar scores waren allemaal 9-10en, dat was erg knap van haar! Wel bevestigde de kinderarts het vermoeden van het syndroom van down en gaf aan dat dit de volgende ochtend onderzocht werd door middel van een chromosoom onderzoek. Er werd dan bloed afgenomen bij Norah waarna we een kleine week moesten wachten op de uitslag. Norah had de kenmerken zoals de stand van de ogen, amandelvormige ogen, doorgetrokken handlijn en ‘teenslipper’ tenen (waarbij dus tussen de dikke teen en volgende tenen iets meer ruimte zit dan normaal). De verpleegkundige en verloskundige waren erg lief en noemden ons erg sterk en liefdevol.

Hoera, een meisje!

Toen was het moment daar dat we onze familie en vrienden op de hoogte wilden brengen. Dit vond ik persoonlijk een heel lastig moment omdat ik erg blij was met de geboorte van Norah, maar we ook moesten vertellen van het vermoeden van syndroom van down. We begonnen met mijn ouders, daarna mijn schoonouders en onze broers en zussen. Iedereen reageerde erg lief en gaf aan dat ze in geen beter gezin geboren had kunnen worden. Ze werd zo liefdevol ontvangen door iedereen toen ze op bezoek kwamen, ook al werden er wel wat tranen gelaten om de onzekerheid in combinatie met het gelukkige gevoel van oma/opa of tante/oom worden. Daarna vonden wij dat we deze geboorte en het nieuws van het genoemde vermoeden moesten delen op social media nadat we alle goede vrienden en familie op de hoogte hadden gebracht via de app. In deze tijd van social media wordt een geboorte delen vaak verwacht en ook dit hadden we van tevoren besproken te gaan doen. Daarbij kwam dus nu de vraag of we het vermoeden zouden delen of niet. We kozen ervoor om dit wel te doen, zodat we direct open kaart speelden en we hoopten hiermee geen gekke, rare of ongemakkelijke reacties uit te lokken wanneer we het niet zouden delen. De reacties op social media van onze vrienden/familie en bekenden waren overweldigend! Er werd zoveel liefde uitgesproken richting ons als gezin, echt bemoedigend.

Bevestiging van de diagnose

De dagen na de geboorte werden we ook erg goed begeleid door de kraamverzorgster en de verloskundigen van de praktijk. Ook van hun kregen we veel bemoedigende woorden en met een ieder konden wij hier open over praten. Na een kleine week hadden we de afspraak in het ziekenhuis met de kinderarts voor de bevestiging van de diagnose. De kinderarts was direct duidelijk en maakte er geen lang verhaal van, wat wij erg prettig vonden. Ze vertelde ons wat we kunnen verwachtten de komende periode maar drukte ons ook op het hart om vooral echt te genieten. Op dat moment heb ik wel even veel tranen gelaten omdat ik stiekem toch hoopte op een “nee, ze is ‘normaal’ “. De kinderarts reageerde hierop met het volgende: “Als ze geen syndroom van down had waren we verder van huis, want dan bleef de vraag: wat heeft ze dan wel? Want ze had duidelijk een afwijking”. Wat ons wel geruststelde was dat Norah de niet erfelijke vorm heeft, dit betekent dat het niet in onze familie voor komt maar de kans ook nog kleiner maakt dat dit ons nog een keer gaat overkomen bij een volgende zwangerschap. Ook is het erg fijn dat Norah het boven verwachting doet. Ze drinkt goed en heeft dus een goede zuigreflex, ze groeit goed, ze lijkt een heel sterk meisje met goede spierspanning en ze wordt met de dag nóg knapper.

Onze nuchtere instelling en het per dag bekijken van de situatie is wel erg helpend geweest de eerste kraamdagen, en natuurlijk nog steeds omdat we niet weten hoe Norah zich gaat ontwikkelen.

XOXO Kirsten

Het bericht Norah werd geboren met het syndroom van down verscheen eerst op Perf not so Perf.

Ze stelt zichzelf eventjes aan jullie voor.

Hi, ik ben Jaimy sinds mei 2018 is mijn achternaam Klein want toen trouwde ik met de liefde van mijn leven Bub. Wij wonen samen met onze twee dochters Livèn en Noveè in het prachtige Dronten. Van maandag t/m donderdag woont ook de zoon van Bub bij ons. Samen delen wij de grote passie voor fotografie en heeft Bub al meer dan 18 jaar zijn eigen bedrijf hierin.

Jaimy

Fotografie Petit is een onderdeel van Fotostudio Glamourvision. Fotostudio Glamourvision bestaat al ruim 15 jaar en sinds september 2018 is hier Fotografie Petit bij gekomen. 

Jaimy haar man was al fotograaf toen ze hem leerde kennen. Ze is een lange tijd werkzaam geweest als visagist bij Fotostudio Glamourvision. Steeds meer begon haar interesse te liggen bij de fotografie. En ze is steeds meer een eigen stijl en manier van fotograferen gaan ontwikkelen. Deze stijl begon af te wijken van het concept van Fotostudio Glamourvision en zo hebben Jaimy en Bub besloten dat Fotografie Petit op de wereld moest komen.

Je kan wel zeggen dat Fotografie Petit een soort van kindje voor me is. Ik ben dit begonnen van uit de passie en liefde voor fotografie. Het is dan ook een bedrijf met persoonlijke aandacht, geen massa maar heel erg gericht op de persoon. Of je nou komt voor een newbornshoot, een familieshoot of een trouwreportage wat voorop staat is passie en de liefde voor fotografie. Dat maakt dat je er samen een perfect eindresultaat van kan maken.

Jaimy

Wat vroegen Jaimy wat ze het leukst vind aan het hebben van een eigen fotografie imperium;

Het minst leuk vind ik dat het zwaar onderschat wordt. Er wordt vaak heel makkelijk gedacht. Bijvoorbeeld bij het aanleveren van de foto’s hier staat max. 2 weken voor waar mensen vaak zeggen zo lang? Maar na een fotoreportage zit er nog veel meer werk in dan mensen denken. En vergeet niet de administratie die er bij komt kijken, het onderhouden van social media en het beantwoorden van de mail. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat ik ook jammer vind is dat het een vrij beroep is en iedereen tegenwoordig denkt fotograaf te zijn. Helaas ziet niet iedereen het verschil tussen professioneel fotografen en hobby/amateur. Dat maakt het soms wel eens heel hard vechten.

Het leukste vind ik dat ik kan doen wat ik het liefste doe. En dat ik in grove lijnen mijn tijd zelf kan indelen. Ik word ontzettend gelukkig als ik berichten krijg van mensen die tevreden zijn met het eindresultaat of zelf ontroert. Laatst kreeg ik een foto van een klant zij hadden de foto laten afdrukken op hout, ik zie dat als een bekroning op mijn werk en het blijft elke keer weer bijzonder.

Wat vind je zelf het leukste om te doen? Wat vind je je mooiste foto?

Als ik eerlijk ben denk ik dat ik die nog mag gaan maken. Ik ben gevraagd om de bevalling van een hele goede vriendin te fotograferen. Hier kijk ik enorm naar uit, ik vind het spannend maar ook zo enorm bijzonder. Ik heb al eerder een bevalling mogen fotograferen, maar toen fotografeerde ik net. Inmiddels ben ik zoveel verder en dit maakt dat ik er nog meer naar uit kijk. 

Fotografie Petit (& Fotostudio Glamourvision) is dus echt hun werk. Ze leven hiervan. Het is voor hun dan ook echt een fulltime job. Daarnaast is ze natuurlijk mama van haar prachtige twee meiden en proberen ze zo veel mogelijk leuks met elkaar en het gezin te doen!

Ben je nou net zo enthousiast als ons geworden? En wil je ook graag een mooie fotoreportage laten maken door Jaimy, Fotografie Petit? Dan mogen wij jullie iets super leuks aanbieden! Namelijk 25% korting op een fotoshoot naar keuze (m.u.v. de trouwreportages) + nog vijf extra digitale bestanden.

LEUHEUK!

Wij zijn heel blij met Jaimy die de afgelopen al 2 fotoshoots met ons heeft gedaan. We hebben er prachtige plaatjes aan over gehouden én een hele lieve IG friend erbij!

Nogmaals bedank Jaim, voor je toewijding en je prachtige plaatjes!

XO A&A

Het bericht Fotografie Petit verscheen eerst op Perf not so Perf.